ترکشهای روح

هر چند اروند آرام بود و گهگاهی کشتی یا قایقی آرامش آن را بهم می زد و شهر فاو با مساجد و گلدسته هایش در آن سوی آن با سکوت مبهمش چشم انداز زیبایی را بوجود آورده بودند ، اما در این سوی و در کنارمزار شهدای گمنام شور و خروش عجیبی بر پا بود ، در هر گوشه ای کاروانی و در هر کناری جمعی که راویان برایشان از آرامش اروند و جنب و جوش رزمندگان در شب بیست بهمن 1364 می گفتند ، از عملیات والفجر 8 ، از بارانی که آمد و دشمن را به خواب غفلت برد ، از سه هزار غواصی که به آب زدند و .... در کناری ایستاده بودم که دختر خانم دانش آموزی با شیطنتی دخترانه که مقتضی سن و سالش بود گفت : آقای راوی میتوانم از این آب رد شوم و به عراق بروم ؟ با خونسردی  گفتم آری دخترم می شود ، چرا نشود ، انسان هر کاری را می تواند بکند ، اما چند سوال ؟ 1- قد تو چقدر است ؟ گفت تقریباً یک و نیم متر ، گفتم ولی عمق اروند را از 12 تا 20 متر گفته اند باید مواظب باشی که در آب فرو نروی ! 2- سطح آب خیلی آرام است ولی باید مواظب باشی پایت در آب فرو نرود چون در زیر سطح جریان آب بین 60 تا 70 کیلومتر بر ساعت است و آب تو را می برد ! 3- الآن اروند در حال جزر است ولی باید مواظب باشی که به یکباره مد می آید و سطح آب خیلی بالا می آید و این حالت چند بار در شبانه روز تکرار می شود ! 4- حتماً می دانی که وسط رود مرز ما و عراق است و اگر از خط وسط بگذری سرباز عراقی حق شلیک دارد .... دختر خانم دانش آموز خنده ای کرد و گفت بس است آقای راوی و می خواست به جمع دوستانش بپیوندد که گفتم دخترم هر کاری شدنی است ولی اولاً باید انسان خودش را قوی کند و دوماً فکر عواقب کارش را هم بکند .... این موضوع اما برای خود من هم درسی شد و هم پاسخی برای خیلی سوالهای دیگر از جمله شبکه های اجتماعی و فضای مجازی و ماهواره و حتی خود اجتماع و بعضی جریانات فکری و فرهنگی و اجتماعی مثل حلقه های به ظاهر عرفانی که ظاهری زیبا و آرام و جذاب دارند ولی ورود به آنها انسان را  به گردابی می کشاند که اگر قوی نباشد و به عواقب آن نیاندیشد  معلوم نیست سر از کجا در آورد .... !